We worden verlegen van al die complimenten over het bereiken van de Noordkaap, we hebben gewoon lekker gefietst alleen wat verder dan anders en hebben het zelf niet zo als een prestatie ervaren.
Wij vinden het een prestatie om vier uur doodzeeziek door te brengen op een vijf uur durende boottocht. Voorlopig dus niet meer de zee op in een bootje om walvissen te zien.
Ook is het een hele prestatie hoe Ties zich iedere avond weer in zijn slaapzak worstelt. De tenthoogte is dan wel een meter en tien centimeter maar tel daar vijf centimeter van de binnentent af en nog eens vijf centimeter van de slaapmat. Dan blijft er krap een meter over …
Iedere avond geeft ‘Il Grando Martino’ een acrobatische voorstelling weg waarbij hij zich in allerlei bochten wringt om uiteindelijk zonder in de knoop te raken kreukvrij in de slaapzak ligt. Er worden vorderingen gemaakt, het gaat steeds soepeler en daarmee ook vlotter. Maar het is dan ook een feestje als we in een hut slapen met een echt bed waar je zo in en uit kunt stappen.
Lichtelijk gespannen fietsen we naar de Finse grens, benieuwd wat ons daar te wachten staat. Een Noorse militair vraagt eerst voor de zekerheid of we Noorwegen verlaten, scheelt weer een virus. Aan de Finse grens staat niemand klaar om ons te verwelkomen, reden om snel door te fietsen naar de camping om de hoek. We zijn in Finland! Zonder lekke band, met telefoon, geen gesloten grens met strenge grenswachters, dat gaat gemakkelijk, het Fietsvirus kan door naar Helsinki!
“Ties, het is al acht uur geweest!” “Nee het is pas zeven uur” Hoe laat is het nu? Met het oversteken van de grens is zijn we in een andere tijdszone terecht gekomen en een uur verder, daar is onze biologische klok nog niet op afgesteld. Als we de tentrits openen zien we buiten een omgekeerde wereld, was het de laatste weken bewolkt met een paar plukjes blauw er tussendoor, vandaag een blauwe lucht met wat plukjes wolk. Eindelijk weer eens in ons shirt fietsen, de jassen in de tas en de truien onder de snelbinder.
Na de rafelranden langs de Noorse kust met veel geslinger fietsen we nu op lange rechttoe rechtaan wegen, we komen geen bocht in de weg tegen maar gaan des te vaker omhoog en omlaag. Er lijkt geen einde aan te komen en als dat eindelijk in zicht komt krijgen we op de valreep nog een malse stortbui over ons heen. Op een of andere manier lijken we natter te worden dan anders!?! Ja, vind je het raar, zonder regenbroek met schoenenhoes zijn de schoenen binnen de kortste keren doorweekt, goed voor een extra kletsnat gevoel. Goed voor een excuus om weer een hutje op te zoeken waar we alles kunnen drogen en …
Ties weer een keer rustig kan gaan slapen zonder ingewikkelde toeren te verrichten.
