28 mei 2025

De eerste honderd meter voelt het stuur zwaar door de voortassen. De volgende honderd meter zijn we er al weer aan gewend.

Rustig fietsen we Uden uit, Haps, Gennep, Xanten, voelt nog als een thuiswedstrijd. Verder naar Wesel, ondertussen vogels spottend in de uiterwaarden van de Rijn.

We vinden op onze weg in Duitsland snippers van het Duits Lijntje als fietspad terug. Een voormalige spoorlijn die ooit tussen Wesel en Boxtel liep en ook Uden passeerde.

Om naar Noorwegen te komen pikken we in Wesel de EuroVelo 3 op. Een doorgaande Europese fietsroute die loopt van Trondheim in Noorwegen naar Santiago de Compostella in Spanje. Wij fietsen in tegengestelde richting naar het noorden. De EuroVelo 3 staat als een rode lijn op het navigatiesysteem. Om batterij van de telefoon te sparen noteren we knooppunten die dezelfde lijn volgen.

Na een dag komen we er achter dat de EuroVelo 3 in Duitsland als D7 staat aangegeven. Nu hoeven we alleen nog maar op de bordjes te letten en met de wind mee te liften.

Af en toe hebben we een stuk wind tegen maar “Je kunt beter onderweg de wind van voren krijgen dan thuis”.

Dat is pech voor Ties want die heeft zijn ’thuis’ bij zich, dat blijkt al op de eerste dag tijdens de tweede stop. Lilian betrapt Ties op het dragen van een wit katoenen t-shirt. Uitgerekend voor een fietsvakantie waar de was als één grote hoop in een machine terecht komt heeft Ties het witste shirt uit zijn inloopkast aangetrokken! Hoezo?!? @#*#¿*!!!

Ten eerste: bij de eerste beste inspanning is het katoen al kletsnat van het zweet. Na een wasbeurt duurt het vervolgens eeuwen voordat het droog is.

Ten tweede: een wit shirt in een ‘allesopeenhoopwasbeurt’ is daarna beslist nóóit meer wit.

Enigszins teleurgesteld levert Ties zijn witte katoenen shirt in, Lilian stopt het diep onderin een fietstas. Wel met de belofte dat het shirt bij speciale gelegenheden mag worden gedragen.

De ene camping is de andere niet. Onze voorkeur gaat uit naar kleine, overzichtelijke campings met meer tenten dan caravans. Onderweg op de fiets kom je niet altijd van die pareltjes tegen zonder kilometers om te hoeven fietsen. De fietsdag loopt op zijn eind, het begint harder te druppelen en aan de overkant van de brug ligt een camping. Groter dan groot met caravans die vergroeid zijn met hun plaats evenals de gasten. Op een ontmantelde vaste plaats kunnen wij ons tentje op zetten.

De vriendelijke ontvangst, het kraakheldere sanitair, warme douche en niet te vergeten de Biergarten met restaurant maakt alles goed. Het bord met een, zelfs voor Duitse begrippen, grote portie eten. We werken met moeite voor een hele week aan energie weg.

“Ausschliesslich für Dauercamper”, helaas de volgende dag hebben we niet zo veel geluk, of juist wel, daar kunnen we echt niet terecht voor één nacht.

Er zit niets anders op om nog twaalf kilometer aan de dag vast te plakken voor de volgende camping waar we bijna de hele camping voor onszelf hebben.
Na Münster dienen de eerste heuvels van het Teutoburgerwald zich aan en worden onze klimvaardigheden meteen op de proef gesteld. Die portie energie voor een week blijft al snel achter op de hellingen, op tijd een tussenstop om even op adem komen, maar we redden het in ieder geval nog op eigen kracht!

De laatste klodder mayonaise blijft plakken op een korte maar gruwelijk steile helling.
Negentig kilometer met de nodige klimmen zorgen voor een pittige dag.

Als we de tent opzetten ontdekken we een klein scheurtje in een segment van een van de tentstokken. Onder spanning breekt het als een rotte kies af ondanks de tape als noodoplossing. Maar we hebben niet voor niets de nodige spullen bij ons voor een noodoperatie. Met een extra buisje dat al jaren meefietst als reserve wordt nu ingezet. Dit is dus typisch een gevalletje “Ik ga op vakantie en ik neem mee …” waarvan je hoopt het niet nodig te hebben.

Maar Ties zou Ties niet zijn als we onderweg toch nog even een stop maken bij een giga grote bouwmarkt. Er wordt een aluminium buis gekocht en ter plekke in stukken gezaagd, want ….’je weet maar nooit’, komt als tweede, derde, en vierde reserve terecht bij de rest van het reservespul in de fietstas.

Na de bergen van het Teutoburgerwald fietsen we door vlakke stukken met bergen turf. Het wordt een rustige fietsdag, wind mee, korte afstand, echt bed, keukentje bij de hand en omdat het kan een frisse was- en droogbeurt voor de fietskleding. Dan kunnen we er weer even tegen want wie weet wanneer we de volgende wasmachine tegenkomen.

We missen nu wel de regendruppels op het tentdoek om bij in slaap te vallen …