De wekker loopt weer vroeg af voor een treinrit van Oslo naar Göteborg in Zweden. Op het station waar we zijn aangekomen stappen we weer in. Onderweg maken de heuvels plaats voor vlakke gebieden. Opnieuw is het geen probleem om de fietsen mee te nemen in de trein, ondanks de ochtenddrukte. In tegendeel, de conducteur neemt alle moeite om ons te helpen en voor de fietsen een prima plaatsje te organiseren. Je bent vanaf zevenenzestig jaar een senior in het Noorse openbaar vervoer, fijn voor Ties. “Twee kaartjes voor twee senioren“, oppert de conducteur. Ties smoort snel de mond van Lilian voordat ze kan tegen sputteren. De tweede ‘senior‘ wil net met argumenten komen dat ze nog láng geen senior is met haar zesenzestig jaren en vijf maanden! Zo levert de grijze haardos van Lilian positieve punten op voor de penningmeester. “En één fiets” … òf de conducteur kan niet tellen òf hij is héél erg klantvriendelijk.
Vanaf Göteborg fietsen we de ‘Kattegattleden‘ naar het zuiden van Zweden. Het Fietsvirus stoomt als vanouds over de fietspaden en stille wegen. Nauwelijks stijgend op een enkele pittige klim na. De tenen jubelen en de benen trappen spontaan een polonaise. De route is heel goed bewegwijzerd en anders hoeven we maar op andere vakantiefietsers te letten. We komen hier meer fietser tegemoet dan wat we tot nu toe gewend zijn. De relatief vlakke, gemakkelijke route nodigt dan ook veel mensen uit om hier te fietsen.
Van rotskust naar grasland en duingebieden. De kust is afwisselend met natuurgebieden, badplaatsen, vakantiedorpen en campings. Langs de kust zijn de campings erg groot en staan tenten onderaan de kampeerhiërarchie. Oftewel, een grasveld achteraan op het giga kampeerterrein. Een mooie uitzondering was de camping met tentplaatsen eersterang in een oude boomgaard.
Tentstok nummer twee heeft de brui eraan gegeven! Maar dan komen Ties zijn reserve-reserve-kwaliteiten van pas. Uit de fietstas wordt een van de reserve-reserve-buisjes opgedoken die geduldig op hun beurt hebben liggen wachten om ingezet te worden. Voorlopig kunnen we nog wel een paar breuken opvangen. Lilian neemt bij deze al haar commentaar over de aankoop terug.
Wind, tegenwind, tegenwindkracht 6! Regen is geen enkel probleem voor het Fietsvirus, daar is geschikte kleding voor en eenmaal nat is nat. Maar wind, daar ben je genadeloos aan overgeleverd. Wind èn regen in het vooruitzicht zorgt ervoor dat de koers wordt verlegd. Na stevig beraad wordt het een treinrit van Halmstad naar Trelleborg. Vanaf daar varen er boten naar drie bestemmingen aan de overkant. Of het Świnoujście, Sassnitz of Travemünde wordt laten we bepalen door de dienstregelingen. Laat vertrekken en vroeg in de ochtend aankomen óf wachten tot de volgende dag óf ’s middags vertrekken en ’s avond laat aankomen.
De late boot met de vroege aankomst wint het en de volgende bestemming wordt Świnoujście in Polen. Samen met een aantal andere fietsers wachten we voor het poortje bij de terminal op de shuttlebus. Even is er verwarring als er tegelijkertijd twee bussen aankomen en wij bij de bus van Travemünde aansluiten. De buschauffeur maakt zich drukker dan wij, Travemünde ligt immers ook aan de overkant en voor ons ligt niets vast.
Deze keer zijn wij de hekkensluiters, al het auto- en vrachtverkeer is ons voor gegaan aan boord. Achter in het schip worden de fietsen als laatste geparkeerd op dek 5. Het is zoeken naar een plekje om te zitten, en om te liggen. Op de banken bij het inmiddels gesloten restaurant op dek 11, hoger kan niet, vinden we een geïmproviseerd bed, goed genoeg voor een korte nacht. Drie op een rij, voeten tegen elkaar, de tenen van de buurvrouw onder Lilian’s neus, maar zolang we niet zeeziek worden vinden we alles best.
Om kwart over vijf ’s ochtends rollen we nog slaapdronken van de boot Polen in. Zoekend naar de ‘Oder-Neisse Radweg’ èn koffie. De route vinden kost ons wat heen en weer fietsen, de koffie vinden we sneller bij McD die 24/7 is geopend. Opgepept rijden we door naar Kamminke waar we ons opnieuw laten overzetten. een rit van tachtig kilometer fietsen wordt een boottocht van tachtig minuten naar Ueckermünde. Wachtend op de veerboot zoeken we de herberg op waar we de koffiekan van de ontbijtgasten leeg mogen maken.
Tachtig minuten varen later stappen we in Ueckermünde aan wal, de koffie begint in de weg te zitten. Hebben we toch iets te veel ons best om de kan leeg te krijgen en de vermoeidheid van de korte nacht werkt ook niet mee.
“Hallo! Lust Auf Kaffee und Kuchen?“
Hobbelend over de grote straatkeien wijken we uit naar het klinkerpad ernaast. We slikken net een paar verwensingen in over een bord dat midden op het pad staat. Kaffee? Kuchen? Opeens zijn we weer wakker! Die uitnodiging slaan we niet af. In Pampow begint net het wekelijks theekransje voor de senioren van het dorp. Een groepje van twaalf enthousiaste dames bakken iedere week bij toerbeurt de taarten en zorgen voor de aankleding. Wij sluiten als pensionado’s graag aan en worden verwend met huisgemaakte kwarktaart en vooruit, neem ook nog een stuk vruchtentaart. Liever thee dan koffie, geen probleem. Wanneer de over het algemeen vrouwelijke gepensioneerden binnen komen druppelen maken wij plaats.
“Bis nächtste Woche!“
Na een onrustige nacht met erg luidruchtige buren worden we later wakker dan we gewend zijn. Ook andere kampeerders komen met slaperige hoofden bij elkaar hun beklag doen. De beheerder die al vroeg zou komen laat het afweten, ze voelt de bui vast al aankomen.
De ‘Oder-Neisse Radweg‘ langs de grensrivieren tussen Polen en Duitsland hebben we nu twee dagen gevolgd door bossen en graanvelden. Graanvelden met een zee aan korenbloemen en klaprozen. Van de Oder hebben we nog geen druppel gezien. Als we dan eindelijk bij de oever uitkomen worden we meteen getrakteerd op kraanvogels en twee zeearenden!
Om half drie vinden we het welletjes, genoeg tegen de wind getrapt vandaag. De camping waar we terecht komen zijn we de enige gasten. De Naturerlebnishof, doet zijn naam eer aan. We krijgen een uitgebreide rondleiding over het terrein, uitleg over het composttoilet, gebruiksaanwijzing voor de douche, hoe we de afwas kunnen doen en zijn vrij om een plaatsje voor onze tent te kiezen.
Laat nu net dat ene plekje onder de notenboom waar ons oog op valt niet beschikbaar zijn. De boom is een speciale familie relikwie, namelijk geplant bij de geboorte van dochterlief. Wij schuiven braaf een boom verder op die geen geschiedenis heeft.
De fietsen worden geparkeerd en een uur later schrikken we wakker van ons eigen gesnurk. In de tuinstoelen ‘even bijkomen’, zijn we spontaan in slaap gevallen. De fietsen staan met alle bagage er nog op geduldig op ons te wachten. De korte nachten in combinatie met de tegenwind hebben erin gehakt. In alle stilte slapen we al vroeg en blijft het stil totdat we in alle vroegte worden gewekt door wielewaal, koekoek en het geklepper van ooievaars. Op de achtergrond horen we nog kraanvogels een bijdrage leveren aan het ochtendconcert.
Uitgerust volgen we rustig het fietspad verder langs de Oder.
Great again to read your stories. I know “Uferlos” a little bit because the owner also studied “Biology” at University in Berlin together with me in the 80ties. He will not remember me but I met him once a few years ago when I paddled on the “Oder”.
Not sure if you will hit Berlin during next days but for sure you could have a tent place in my garden or even beds in our guest room together with all you need. Bianca and myself would be happy to be your hosts in Berlin-Lichterfelde (Geitnerweg)☀️ just send an e-mail – also on short notice.
Ook mooi servies van de bakdames, inclusief 2 stukken taart. En gewekt worden door wielewaal, koekoek en geklepper van ooievaars én dan ook fijn uitgerust zijn! Hemels!