Bergen, punt van bezinning. Wikken en wegen, plussen en minnen, voors en tegens, linksom of rechtsom, omhoog en omlaag, het Fietsvrius overlegt driftig hoe de tocht verder gaat. Lilian tekent lijnen op de kaart die Ties vervolgens driedimensionaal inkleurt met hoogtelijnen en stijgingspercentages. Wegen in de bergen waar uitersten elkaar afwisselen, van 50 km/u naar 5 km/u en omgekeerd. Hellingen waar Ties de voorkeur geeft om af te stappen om met armkracht omhoog te lopen en Lilian liever de spierkracht in haar benen gebruikt en door blijft trappen.
Uiteindelijk besluit het team om een deel met de trein af te leggen. Met nieuwe remblokjes, verse Noorse lucht in de banden en de riem verwend met siliconenspray zijn ook de fietsen tevreden.
Klokslag half acht staan we op perron drie voor de trein naar Gol samen met héél véél andere vakantiegangers. De fietsen hangen keurig in de fietswagon aan de kapstok, wij hangen achterover geleund in de comfortabele treinstoelen. Het landschap laten we voorbij glijden, van 0 meter naar 1220 meter boven zeeniveau zonder een centje pijn. Er ligt nog veel sneeuw in het gebied bij de hoogste treinstations.
Vanaf Gol is het een ontspannen rit naar Stavn. Wij verbazen ons over de vele gesloten campings in het dal. Later wordt ons duidelijk dat er in augustus 2024 een grote overstroming is geweest van de Hallingdalselva. Door het koude voorjaar was de sneeuw in de bergen pas in augustus gaan smelten gecombineerd met hevige regenval. Vanaf de Hardangervidda zocht de watermassa de ruimte naar beneden. Caravans, campers en auto’s werden meegesleurd door de rivier, campingterreinen en voorzieningen verwoest. Nog steeds zijn er in het dat mensen die niet terug mogen of terug kunnen naar hun huis. Voor de kampeerterreinen is daarna geen moeite gedaan om alles weer op te knappen, het zou zomaar weer kunnen gebeuren.
Nu hebben we de ruige bergen wel achter gelaten maar het klimmen en dalen wordt er niet minder door. De gravelpaden maken het er niet eenvoudiger op, tandje zwaarder naar boven maar ook tandje zwaarder en heel voorzichtig naar beneden. Maar, de zon schijnt en we blijven genieten van het landschap. We komen niets of niemand tegen en zijn dan ook blij verrast met een onverwachte koffiestop bij een oude pleisterplaats met verse koffie. ’s Avonds kunnen we in de avondzon in onze stoeltjes aan de rivier nog mijmeren over al het moois dat we hebben gezien.
De bossen veranderen steeds meer in landbouwgrond en later meer bebouwing en industrie. We merken dat Oslo dichterbij komt …
“Helaas geen plaats in de herberg“. De dag begint veelbelovend, blauwe lucht, geen wolk te zien, zon en wind in de rug! Ondanks dat we slechts vijftig kilometer van Oslo zijn verwijderd kiezen we voor de trein. Vijftig kilometer fietsen tussen bebouwing, industrie en slingeren langs de snelweg ziet er niet aantrekkelijk uit. In Drammen vertrekt ieder kwartier een trein naar Oslo. Gewoon instappen met de fietsen en in de trein de kaartjes kopen. Hoe gemakkelijk kan het gaan! Een zonnig Oslo ligt op ons al op te wachten. De stad ligt om een fjord gevouwen, het centrum beneden aan het water, de rest tegen de bergen geplakt. Eerst tijd vooor koffie en dan door naar de camping, natuurlijk bergop, maar dan heb je ook een geweldig uitzicht over de stad.
Helaas, pindakaas, de camping is de komende dagen gereserveerd exclusief voor de gasten van het festival ‘Tons of Rocks’. Ook backstage vangen we bot, geen plaats voor deze Vips. Teleurgesteld rollen we de berg af, dwars door het centrum de volgende berg weer op. Verder en hoger van het centrum, uitzicht op caravans en campers, te groot en te duur. De bushalte en supermarkt voor de deur maken weer veel goed. En niet te vergeten … ver genoeg van de bassen van ‘Tons of Rock’ om ’s nachts verplicht mee te moeten deinen op onze luchtmatrasjes!
De fietsen gaan op slot en krijgen een paar dagen rust. Met hulp van bus en tram gaat het Fietsvirus te voet op pad door Oslo.