Östersund, de moeite waard om een dag door te brengen. Het is geen hele grote stad, het heeft mooie historische gebouwen, groene parken aan het meer, een sfeervol centrum en gezellige kleine restaurantjes waar we graag gebruik maken om van de Zweedse Fika en een lekkere lunch te genieten. Wat een verschil met de plaatsen die we onderweg tegen zijn gekomen. De twee restaurants waar we hebben gegeten hadden een hoog doorsnee sportkantinegehalte, gelukkig was dat niet te proeven aan het eten want dat smaakte iedere keer uitstekend!
De bewolking van vanochtend laat ondertussen zijn ballast vallen. Konden we het andere dagen nog redden met onze truien of windjassen nu valt het met bakken neer en zijn we in een mum van tijd kletsnat. De serieuze regenjassen liggen lekker droog opgeborgen in de tent.
Terug bij de camping klaart het weer op en een droge warme campingkeuken en een kan thee doen wonderen.
Ondertussen hebben we twee kaartjes gekocht om van Östersund naar Duved te treinen, we gunnen ons een snelle overbrugging richting Noorwegen. Op internet valt het niet mee om uit te zoeken hoe het in Zweden en bij de verschillende treinmaatschappijen werkt met fietsen in de trein, er is geen infobalie op het station en in de kiosk verkopen ze kaartjes maar dan houdt het op. Uiteindelijk klampen we een conducteur aan en die is heel kort en duidelijk: fietsen gaan gratis mee bij treinmaatschappij Norrtag!
De nieuwe dag begint al vroeg met een wekker die om zes uur afloopt zodat we op tijd bij het station zijn en op tijd met de fietsen in de trein zitten voor vertrek. Anderhalf uur later en honderddertig kilometer verder zitten we op een bankje voor de supermarkt in Duved en genieten van een bekertje ICA koffie en een laatste heerlijk ovenvers Zweeds kaneelbolletje. Klaar om Noorwegen kennis te laten maken met het fietsvirus.
De weg is heerlijk rustig, enkel wat tegenliggers, wat een genot. Langzaam maar zeker laten we de bossen en meren achter ons en komen we op een hoogvlakte tegen de boomgrens aan. In de verte zien we nog enkele plukjes sneeuw, een prachtig landschap waar we intens van genieten ondanks de regen. Bij de eerste druppels nog aarzelend: trui aan, trui uit, jas aan, jas uit maar al snel geen twijfel mogelijk: regenjassen aan!
We verlaten Zweden in een warme douche en dan wacht ons driehonderd meter voor de Noorse grens een koude douche, er staat een bord waarvan we begrijpen: militaire post, grens gesloten!!!!!!!!
We besluiten om toch door te fietsen en maar zien wat er gebeurt. De rustige weg achter ons kunnen we nu opeens verklaren. Het overweldigende ontvangstcomité voor ons op de weg van vier militairen die ons manen om te stoppen en al snel ondersteuning krijgen van een aansnellende politiewagen met twee agenten lijkt wat overdreven. De boodschap is duidelijk: deze grensovergang van Zweden naar Noorwegen is gesloten, er wordt geen enkele uitzondering gemaakt, een klein stukje verderop bij Storlien is het wel mogelijk om naar Noorwegen te reizen. Een klein stukje verderop?!? Dat is honderd kilometer, voor ons een hele dag fietsen, dat ‘kleine stukje’! De collega’s overleggen met elkaar en dan wordt naar ons digitale vaccinatiebewijs gevraagd, wij laten netjes onze internationale QR-code zien, tja daar hebben ze geen apparatuur voor om die uit te lezen. Hebben we dan niets op papier? We laten onze vaccinatiekaarten zien die vooral geen enkel bewijs zijn van ….
Oke, voor deze ene keer dan ….. Geen probleem, we zijn absoluut niet van plan om nog een tweede keer de grens te passeren, we zijn nu in Noorwegen en blijven voorlopig in Noorwegen, de weg naar de Noordkaap is nog lang genoeg zonder een grens tegen te komen.
Stilletjes fietsen we verder, we durven niet over onze schouder te kijken en een paar kilometer verder roepen we nog stiller: ‘we zijn in Noorwegen’ maar het moet nog wel bezinken.
Gelukkig zijn de Noren zelf vriendelijker dan de Noorse inreisregels!!!