14 juni 2025

Dag Denemarken, Hallo Noorwegen!
Toch maar de wekker gezet voor deze ene keer. Het zou jammer zijn als we uitgerekend vandaag te laat wakker worden en de boot naar Noorwegen zouden missen. Onder een helderblauwe lucht waar geen enkel wolkje is te bekennen fietsen we met wind in de rug naar de haven. Auto’s en campers sluiten aan in rij een en twee. Rij drie blijft leeg, wij grijpen onze kans en zijn meteen aan de beurt. Binnen de kortste keren worden we samen met de motormuizen als eerste opgeslokt door het schip.
Als een van de eersten zijn we aan boord en we installeren ons bij het raam en een stopcontact om de apparaten op te laden. Wij laden ons een halve dag op, schommelend in een luie stoel met uitzicht op zee. Om naar Noorwegen te varen laten we het roer over aan de kapitein.

Met een strakblauwe lucht worden we in Noorwegen ontvangen. Truien en jassen worden snel opgeborgen, met een beetje geluk kunnen de zonnebrillen en korte broeken worden opgeduikeld.

Andere dagen werden we ’s ochtends wakker van de regendruppels op het tentdoek van een vroege regenbui. Vandaag zijn we later, geen druppel gehoord, hoe zou het er buiten uitzien? Vol verwachting openen we de rits van de tent. Opnieuw een stralend blauwe lucht, wat een cadeau!

Kristiansand en de kust laten we achter en volgen fietsroute 3 door het Setesdal naar het noorden.
Onderweg zijn we al veel moois tegen gekomen maar de Noorse natuur maakt ons sprakeloos. De Noorse bergen zitten inmiddels in onze benen, ook die maken ons sprakeloos maar dat heeft een andere reden.

Na een stevige bergpas wordt het gravelpad waar we op fietsen weer glooiend. Voor vakantiegasten rijdt er een stoomtrein door het Setesdal. Waar het treinspoor ophoudt en is verdwenen stomen wij door over oude spoordijken, smalle spoorbruggen en donkere spoortunnels.

We weten nu weer dat we onderweg niet vanzelfsprekend op koffie hoeven te rekenen. Fietsend langs de Otra, die door het dal stroomt, wisselen we een paar keer van oever met de drukke doorgaande weg. Laat nu juist telkens aan de drukke ⁹overkant de koffie te vinden zijn …

In Ose nemen we een extra kilometer voor lief als we ontdekken dat een kleine supermarkt aan de overkant gratis koffie heeft voor klanten. Met de aankoop van vier muffins maken we ons klant. We voelen ons koning als er een volle pot verse koffie wordt gezet en ook nog wordt ingeschonken. De man⁹ager/ vakkenvuller/ cassièrre/ posthulp heeft het maar druk met ons en rent van kassa naar koffiehoek en weer terug. Gelukkig loopt het in de winkel geen storm met klanten want “Kassa bij!” is hier geen optie met één kassa en één medewerker..
De muffins verdwijnen bij de koffie naar een leeg plekje in onze magen, scheelt weer een plekje in een fietstas.

Vijftig kilometer naar Suleskard door Sirdal over fietsroute 2, moet lukken, en als het goed gaat kunnen we alsnog dertig kilometer verder gaan. Natuurlijk gaat het goed maar het kost ons wel alle energie om de hellingen te bedwingen. Het begint meteen goed met een drie kilometer lange helling van gemiddeld 10%, met uitschieters van 13, 14, 18 en 19%. Goeiemorgen! Maar we kunnen het maar gehad hebben, denken we …

Het blijkt slechts het begin van een eindeloze aaneenschakeling van klimmen, klimmen en nog meer klimmen. Na ieder bocht hopen we op de weg omlaag. De korte stops volgen elkaar steeds sneller om de planten in de berm uitgebreid te bestuderen, zullen we maar zeggen. Of gewoon even stoppen en rondkijken, even genieten, even de vermoeidheid vergeten, het landschap maakt het de moeite waard!

Bijna de hele weg kruipen we in een slakkengang omhoog met een enkele uitschieter als er een afdaling volgt met een topsnelheid. Die pret is helaas van korte duur want voor ons zien we de weg al weer omhoog slingeren. Er lijkt geen einde aan te komen …

Geen andere fietsers te bekennen op deze route. Enkel een jongedame op elektrische racefiets zonder bepakking. Daar staan de tientallen motorrijders tegenover, lekker hangen in de bochten of achterover leunend berg op. Wij diep voorover gebogen boven het stuur en proberen de wielen te laten draaien, niks hangen of leunen voor ons.

Na een laatste afdaling naar Suleskard gooien we de pannen erop. Vijftig kilometer waar we anders onze hand niet voor omdraaien, vijftig kilometer fietsen noemen we anders een rustdag, vijftig kilometer hebben ons nu gesloopt. We trakteren ons op een hut met alles erop en eraan. Met een lange warme douche beginnen we bij te komen, na een warme maaltijd voelen we ons weer heel wat en met een stapelbed in het vooruitzicht zijn we er morgen beslist weer bovenop. Klaar voor een nieuwe dag met slechts dertig kilometer pieken en dalen!